Αριθμοί και άνθρωποι
Δεν έχω καμία αντίρρηση να δεχθώ όσα είπαν Σαμαράς και Βενιζέλος στη Θεσσαλονίκη το Σαββατοκύριακο
Ίσως το χρειάζομαι κιόλας αυτό το «ψυχικό λουτρό κάθαρσης» να πιστέψω ότι πάμε καλά, ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια, ότι το 2014 ξεκινάει η άνοδος και ότι θα έχουμε και λεφτά από το πρωτογενές πλεόνασμα για να τα μοιράσουμε σε αυτούς που υποφέρουν περισσότερο. Χαράς ευαγγέλια –τουλάχιστον με τους αριθμούς.
Και μετά βγαίνω στους δρόμους και βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε. Μετά πάω στην εφορία και βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να κλαίνε μπροστά στον έφορο και να τον εκλιπαρούν να τους κάνει περισσότερες δόσεις για τα χρεωστούμενα γιατί δεν έχουν να πληρώσουν. Μετά περπατάω σε Σταδίου και Ακαδημίας και βλέπω καθημερινά όλο και περισσότερα κλειστά μαγαζιά, όλο και περισσότερα λουκέτα. Μετά πάω στον ΟΑΕΔ και βλέπω τις ουρές με τους άνεργους που περιμένουν το επίδομα ανεργίας να μεγαλώνουν κάθε μέρα που περνάει.
Και σκέφτομαι μήπως εγώ είμαι ηλίθιος και άλλα μου λένε οι γίγαντες της πολιτικής και άλλα καταλαβαίνω –ή θέλω να βλέπω. Μήπως βυθίζομαι και εγώ στην παραμύθα μου ότι όλα πάνε καλά (γιατί το έχω ανάγκη βρε αδερφέ) ενώ γύρω μου όλα βουλιάζουν και καίγονται για το μνημόνιο, ρε γαμώτο.
Ή μήπως όλοι μου λένε ψέματα γιατί έχουν την αίσθηση ότι απευθύνονται σε έναν μακάκα λαό που καταπίνει αμάσητο ό,τι σανό τον ταΐσουν.
Μπορεί να είναι όλα αυτά και άλλα πολλά. Εκείνο που καταλαβαίνω όμως σίγουρα είναι ότι όταν ευημερούν οι αριθμοί δυστυχούν οι άνθρωποι. Και το κουπί στη γαλέρα της τρόικα συνεχίζεται για όλους μας και για απροσδιόριστο χρόνο.
Και μετά βγαίνω στους δρόμους και βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε. Μετά πάω στην εφορία και βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να κλαίνε μπροστά στον έφορο και να τον εκλιπαρούν να τους κάνει περισσότερες δόσεις για τα χρεωστούμενα γιατί δεν έχουν να πληρώσουν. Μετά περπατάω σε Σταδίου και Ακαδημίας και βλέπω καθημερινά όλο και περισσότερα κλειστά μαγαζιά, όλο και περισσότερα λουκέτα. Μετά πάω στον ΟΑΕΔ και βλέπω τις ουρές με τους άνεργους που περιμένουν το επίδομα ανεργίας να μεγαλώνουν κάθε μέρα που περνάει.
Και σκέφτομαι μήπως εγώ είμαι ηλίθιος και άλλα μου λένε οι γίγαντες της πολιτικής και άλλα καταλαβαίνω –ή θέλω να βλέπω. Μήπως βυθίζομαι και εγώ στην παραμύθα μου ότι όλα πάνε καλά (γιατί το έχω ανάγκη βρε αδερφέ) ενώ γύρω μου όλα βουλιάζουν και καίγονται για το μνημόνιο, ρε γαμώτο.
Ή μήπως όλοι μου λένε ψέματα γιατί έχουν την αίσθηση ότι απευθύνονται σε έναν μακάκα λαό που καταπίνει αμάσητο ό,τι σανό τον ταΐσουν.
Μπορεί να είναι όλα αυτά και άλλα πολλά. Εκείνο που καταλαβαίνω όμως σίγουρα είναι ότι όταν ευημερούν οι αριθμοί δυστυχούν οι άνθρωποι. Και το κουπί στη γαλέρα της τρόικα συνεχίζεται για όλους μας και για απροσδιόριστο χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου